Like Jesus, I am proud that my father is a carpenter.
Although he went through so many jobs to sustain us, his carpentry works was the most memorable. When we started going to school, ang natatandaan ko ay karpintero na s'ya. Ang ilan sa mga kasama n'ya ay ang mga Tiyo Toming, si Ka Owal (Wate), si ka Astor Ilagan, si ka Tacio Amurao at Tiyo Diony. Marami silang nagawang bahay sa Inicbulan at minsan sa mga karatig na lugar, ang grupo nila ang gumawa ng bahay ni G. Crispin Rivera. Ilang beses din akong nagdala ng pagkain n'ya sa tanghalian upang kahit paano ay makakain naman siya ng mainit-init at bagong lutong gulay at isda, eto naman ay kung malapit lang ang ginagawa nilang bahay, kung medyo malayo na, he has to packed his lunch (bug-ong).
In 1982, he left for Iraq, still as a carpenter. With US$ 200.00 per month or less, medyo nakatikim din kami ng chocolates at nakabili din kami ng tape recorder with AM and FM band, at last napalitan na rin ang transistor radio namin. He missed the 25th Jubilee celebration ng pagdating ng Mahal na Birhen ng Medalya Milagrosa sa Inicbulan. Ang saya-saya ng Fiestang iyon, naalala ko sya habang dumaraan ang musiko at ang parada, sayang di niya iyon nakita. Ang matinding pangyayari sa Iraq noon ay biglang sumiklab ang Digmaang Iraq-Iran. Ang kuwento n'ya kailangan daw nilang maisiksik ang kanilang mga katawan sa makikipot na mga siwang upang makaiwas sa mga bombang nagpipiyesta sa himpapawid, ewan ko nga ba kung bakit sa Baghdad pa siya napadpad. Kaya nang matapos ang isang taong kontrata ay di na sya napilit na bumalik, kahit pa ang daming paanyayang dumating sa kanya upang magtrabahong muli sa Iraq.
He told so many stories about selling mosquito nets and mats in Binangonan, Rizal in the early 70's, natatandaan ko pa 'yon, when we were still pre-schoolers, ang malimit na pasalubong sa amin ay "busa" at "londres", sad to know na ang dami ring mga pautang na di n'ya nasingil, more than a thousand pesos din, but in the 70's it is quite a large sum of money.
He was born a few years back before World War II, may alaga siyang baka ng binata pa siya, katulong siya ng mamay (grandfather) ko sa pagbubukid. Halos lahat ng lipak at kalyo niya ay may kuwento ng iba't-ibang antas ng pag-ibig sa aming mag-anak, sa kanyang mga kaibigan at naging kasama sa trabaho.
In 2005, he suffered a mild stroke. Ngayon medyo nahihirapan syang maglakad, but as he used to be, nagtatabas pa rin sya ng damo, naglalaba at patuloy pa ring nakikipaglaban sa sigwa ng buhay. Silang dalawa ng inay na lang ang magkasama sa aming bahay sa Inicbulan, minsan nga raw ay nasabi ni tatay sa inay na "mahal mo rin pala ako", nang minsang inaasikaso siya ni inay dahil nga sa kanyang stroke. Now, I oftentimes see them holding their hands together when we go out para mamasyal, mas malambing sila ngayon compare to several years back na dahil nga siguro sa mga problema ay malimit silang mag-away, thanks GOD it is just part of their respective biographies.
No doubt that Tatay is so malambing, toddlers pa kaming magkakapatid ay isasakay kami ni Tatay sa kanyang paa habang siya ay naka-upo at ikukuya-kuyakoy nya kami. When storms came, being our house is made of inferior materials isa-isa niya kaming kakargahin papunta sa bahay ng mga mamay, yakap-yakap niya kami. Kung gabi, isa-isa niya kaming ginigising upang paihiin, (dahil siguro sa akin, high school na umi-ihi pa rin sa banig). Ang di ko malilimutan ay, he kissed me twice (ngayon na 'yan ha, nang binatilyo na ako) first when he arrived from Iraq, pagbaba n'ya sa kotse and then when I graduated from college sa PICC. I will never forget it !
He's so emotional, we hardly tell him problems but when he knows, he cried iniisip n'ya kung papaano s'ya makakatulong, one time nga dry na dry ako, di ko magamit cellphone (cut-off for non-payment), time to buy some house necessities and it happens na nasa bahay ang mga tatay at inay, inabutan n'ya ako ng PhP 1,000.00, hesitant akong kunin, because i know wala naman siyang income but, that act touched my heart deep inside, kinuha ko na rin for his satisfaction na kahit paano in his little way he showed his concern and love for us.
Tatay, marami pa akong kuwento tungkol sa inyo but what important is, we know your unselfish dedication and love for us, kahit di ka masyadong masalita, you show it through your actions.
Happy Father's Day, Tatay.
Although he went through so many jobs to sustain us, his carpentry works was the most memorable. When we started going to school, ang natatandaan ko ay karpintero na s'ya. Ang ilan sa mga kasama n'ya ay ang mga Tiyo Toming, si Ka Owal (Wate), si ka Astor Ilagan, si ka Tacio Amurao at Tiyo Diony. Marami silang nagawang bahay sa Inicbulan at minsan sa mga karatig na lugar, ang grupo nila ang gumawa ng bahay ni G. Crispin Rivera. Ilang beses din akong nagdala ng pagkain n'ya sa tanghalian upang kahit paano ay makakain naman siya ng mainit-init at bagong lutong gulay at isda, eto naman ay kung malapit lang ang ginagawa nilang bahay, kung medyo malayo na, he has to packed his lunch (bug-ong).
In 1982, he left for Iraq, still as a carpenter. With US$ 200.00 per month or less, medyo nakatikim din kami ng chocolates at nakabili din kami ng tape recorder with AM and FM band, at last napalitan na rin ang transistor radio namin. He missed the 25th Jubilee celebration ng pagdating ng Mahal na Birhen ng Medalya Milagrosa sa Inicbulan. Ang saya-saya ng Fiestang iyon, naalala ko sya habang dumaraan ang musiko at ang parada, sayang di niya iyon nakita. Ang matinding pangyayari sa Iraq noon ay biglang sumiklab ang Digmaang Iraq-Iran. Ang kuwento n'ya kailangan daw nilang maisiksik ang kanilang mga katawan sa makikipot na mga siwang upang makaiwas sa mga bombang nagpipiyesta sa himpapawid, ewan ko nga ba kung bakit sa Baghdad pa siya napadpad. Kaya nang matapos ang isang taong kontrata ay di na sya napilit na bumalik, kahit pa ang daming paanyayang dumating sa kanya upang magtrabahong muli sa Iraq.
He told so many stories about selling mosquito nets and mats in Binangonan, Rizal in the early 70's, natatandaan ko pa 'yon, when we were still pre-schoolers, ang malimit na pasalubong sa amin ay "busa" at "londres", sad to know na ang dami ring mga pautang na di n'ya nasingil, more than a thousand pesos din, but in the 70's it is quite a large sum of money.
He was born a few years back before World War II, may alaga siyang baka ng binata pa siya, katulong siya ng mamay (grandfather) ko sa pagbubukid. Halos lahat ng lipak at kalyo niya ay may kuwento ng iba't-ibang antas ng pag-ibig sa aming mag-anak, sa kanyang mga kaibigan at naging kasama sa trabaho.
In 2005, he suffered a mild stroke. Ngayon medyo nahihirapan syang maglakad, but as he used to be, nagtatabas pa rin sya ng damo, naglalaba at patuloy pa ring nakikipaglaban sa sigwa ng buhay. Silang dalawa ng inay na lang ang magkasama sa aming bahay sa Inicbulan, minsan nga raw ay nasabi ni tatay sa inay na "mahal mo rin pala ako", nang minsang inaasikaso siya ni inay dahil nga sa kanyang stroke. Now, I oftentimes see them holding their hands together when we go out para mamasyal, mas malambing sila ngayon compare to several years back na dahil nga siguro sa mga problema ay malimit silang mag-away, thanks GOD it is just part of their respective biographies.
No doubt that Tatay is so malambing, toddlers pa kaming magkakapatid ay isasakay kami ni Tatay sa kanyang paa habang siya ay naka-upo at ikukuya-kuyakoy nya kami. When storms came, being our house is made of inferior materials isa-isa niya kaming kakargahin papunta sa bahay ng mga mamay, yakap-yakap niya kami. Kung gabi, isa-isa niya kaming ginigising upang paihiin, (dahil siguro sa akin, high school na umi-ihi pa rin sa banig). Ang di ko malilimutan ay, he kissed me twice (ngayon na 'yan ha, nang binatilyo na ako) first when he arrived from Iraq, pagbaba n'ya sa kotse and then when I graduated from college sa PICC. I will never forget it !
He's so emotional, we hardly tell him problems but when he knows, he cried iniisip n'ya kung papaano s'ya makakatulong, one time nga dry na dry ako, di ko magamit cellphone (cut-off for non-payment), time to buy some house necessities and it happens na nasa bahay ang mga tatay at inay, inabutan n'ya ako ng PhP 1,000.00, hesitant akong kunin, because i know wala naman siyang income but, that act touched my heart deep inside, kinuha ko na rin for his satisfaction na kahit paano in his little way he showed his concern and love for us.
Tatay, marami pa akong kuwento tungkol sa inyo but what important is, we know your unselfish dedication and love for us, kahit di ka masyadong masalita, you show it through your actions.
Happy Father's Day, Tatay.
We love you !
2 comments:
i know, in ways more than one, you make your father proud you are his son.....and your kids will be proud of you too!
Yes exactly, in some moments I can say that I jibe consent to with you, but you may be inasmuch as other options.
to the article there is even now a definitely as you did in the go over like a lead balloon a fall in love with issue of this solicitation www.google.com/ie?as_q=microsoft windows vista sp1 update 32bit rtm ?
I noticed the catch-phrase you suffer with not used. Or you profit by the dark methods of helping of the resource. I take a week and do necheg
Post a Comment